Oorspronkelijk waren ze bedoelt om de gigantische afstanden van de Zijderoute te kunnen afleggen. Voor deze grote afstanden was de kameel met twee bulten niet helemaal geschikt, de dromedaris met één bult is daar beter tegen opgewassen. Ze hebben ook een Hybride uitvoering, de kracht en vet voorraad van een kameel en de soeplesse en woestijn bestendigheid van een dromedaris.
In de Tar woestijn ligt de stad Bikaner, daar is één van de grootste camelfarms van India. Ze trainen er de dromedarissen (je zou er een bult van krijgen), honderden hebben we er gezien, overdag lopen ze in de woestijn en tegen een uur of vier komen de kuddes naar de farm om te eten en te drinken.
Het zijn schrokoppen, ze kunnen meer dan 100 liter in 10 minuten drinken en een kilootje of 2 à 3 per uur aan "groen"voer gaat er ook zo in. Het is een fabeltje dat al dat water in de bult verdwijnt, dat water blijft gewoon in de maag, maar het vet in de bult wordt wel gebruikt om te overleven. Het is een temperatuur buffer, om te voorkomen dat al het water verdampt, zullen we maar zeggen. Op de farm worden de dromedarissen getraind voor diverse klussen. Gewoon een kar trekken kan alleen als ze getemd zijn, maar ze worden ook getraind voor het leger. Heel indrukwekkend allemaal. Ooit gehoord dat de grootste kudde dromedarissen in het wild voorkomt in Australië. De beestjes werden geïmporteerd om in het, voor een groot gedeelte uit zand opgetrokken werelddeel, dienst te doen als vervoermiddel om de spoorlijnen en infrastructuur aan te leggen. Toen de klus geklaard was hebben ze ze gewoon los gelaten. Er schijnen er zo'n 20.000 in het wild rond te hobbelen.
In Nederland hebben we al eens gelezen dat kamelenmelk een nieuw gat in de markt zou zijn. Er moet ook al een kamelenfarm voor melk productie ergens in ons koude kikkerlandje zijn. Voor mensen met een koemelk allergie, maar op de farm in India hoorden we ook dat kamelenmelk (lees dromedaris) ook een hoog percentage insuline zou bevatten. Het verhaal klopt niet helemaal, maar het is voor een diabeet (zoals ik) het proberen waard om eens een tijdje aan de tepel te hangen. Wie weet scheelt het honderden prikkies. Ik wacht op de vrijwilligers. Op de farm in Bikaner worden de dromedarissen gemolken, aan één tepel een jong kalf en aan de andere een Indiër, een melkkrukje is niet nodig, ze binden gewoon één poot vast zodat hij niet weg kan lopen en met de emmer op de knie is het melken geslagen.
Als trekdier worden ze in India vooral gebruikt, je komt ze overal tegen op de rijksweg, op de landweggetjes, midden in Delhi en vooral ook als er geen weggetjes zijn.
Op onze tocht met de bus, kwamen we op een smal landweggetje een dromo tegen met een knol van een vracht geladen op fragiel karretje.
Helaas de bus kon er niet langs, de dromo moest zijn achteruit versnelling inschakelen, zijn hulpvaardige baas dacht dat een paar knallen met een stok de zaak wel zou helpen. Tot ontzetting van ons zakte dat lieve beest door zijn achterpoten, de kar verdween in de greppel naast de weg een trok het schip van de woestijn mee. Tja, de bus kon er langs, maar we waren wel heel blij dat die ene bult toch weer overeind kwam. Hoe de kar met lading zijn weg zou gaan vervolgen hebben we gelukkig niet hoeven zien. 
Als je midden in de stad opeens tegen zo'n kanjer van een beest aanloopt moet toch wel even slikken. Hij lijkt op een lama, wie weet begint hij opeens te spugen en dan die lucht van dat beest. Ze schijnen elkaar in de woestijn op kilometers afstand te kunnen signaleren, ja dat snap ik met zo'n lucht. Maar aan de andere kant zijn het toch ook vertederende beesten, zelden heb ik zulke mooie ogen met heele lange echte wimpers gezien, nee niks opplak wimpers, echte van camelhair, wat wil je eigenlijk nog meer op je vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten